ଗୁଡ଼ି

ଗୁଡ଼ି କେତେ ରଙ୍ଗର ...

ନିଜ ରଙ୍ଗର ମହତ୍ତ୍ୱରେ ସେ ବଞ୍ଚେନି

ବଞ୍ଚେ ତ କେବଳ ଉଡ଼ିବା ପାଇଁ |

କାଗଜ ଓ ବାଉଁଶକାଠିରେ ଗଢ଼ା

ତା’ର କଙ୍କାଳ

ହେଲେ ...

ସୁତାଖିଅ ଓ ପବନର ସମାବେଶେ

ଉଡ଼େ ଯେତେବେଳେ

ଭରିଯାଏ ତା’ ଦେହରେ ରକ୍ତ ମାଂସ

ପାଏ ସେ ନୂତନ ରୂପ

ଉଡ଼ିବା ପାଇଁ ଫର୍‌ଫର୍‌ ହୋଇ |

ଏମିତି ବା ଉଡ଼ିବାରେ କି ମଜା !

ଡେଣାହୀନ ପକ୍ଷୀ ହୋଇ ଉଡ଼ିଯାଏ

ହେଲେ ସେ ବନ୍ଧା |

ମନମୁତାବକ ଉଡ଼ିପାରେ ନା

ଚାହେଁ ତ ନିଜ ପ୍ରିୟା,

ନିଜ ରଙ୍ଗକୁ ମିଳେଇବାକୁ,

ହେଲେ ସେ ରଙ୍ଗର ସତ୍ତା କଣ ତାକୁ ମିଳିପାରେ?

ନିଜ ଜୀବନ ସହ ଲଢ଼େ ତା’ ପାଇବାକୁ |

ତା’ର ବି ତ ହୃଦୟ ଅଛି

ନିଜ ପ୍ରିୟା ପାଖକୁ ଯିବାକୁ |

କରେ ସେ କେତେ ସଉକ

ଉଡ଼ିଉଡ଼ି ଧାଇଁଯାଏ

କ’ଣ ଯେ ସେ କଥା କହିବ

କେତେ ଆବେଗ

କେତେ ତନ୍ମୟତା !

ଯେତେ ଉଠେ ଉଚ୍ଚତର

ମନ ହୁଏ ସେତେ ବିକଳ

ସତେ ଯେପରି ଚିତ୍କାର କରେ

“ମୋତେ ଏ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତି ଦିଅ”

ଏ ବା କି ମୁକ୍ତି

ଯେ ନିଜ ଇଚ୍ଛା ରୂପେ ନ ଯାଇପାରେ |

ତା’କୁ ସମର୍ଥନ ଜଣାଏ

ନିଜ ପ୍ରିୟ ସଖା ସମୀର

କିନ୍ତୁ ବନ୍ଧନର ସୀମା ଲଙ୍ଘିବାକୁ ନାହିଁ ସାହସ |

ପୁଣି ସେ ଉଦାସ ମନରେ

ହୁଏ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ

ତା’ର ପଞ୍ଜରା ରୂପକୁ |

ସେଥିରେ ଆଉ ନାହିଁ ମାଦକତା

ନାହିଁ ଚଞ୍ଚଳତା

ହଜାଇ ଦିଏ ସବୁକିଛି

ପୁଣି ବାଟ ଚାହେଁ ଉଡ଼ିବା ପାଇଁ

ତା’ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ |

ଏ ଗୁଡ଼ି ସଂସାର-ରୂପୀ ସୂତାରେ ବନ୍ଧା

ଚାହେଁ ସବୁ ବନ୍ଧନ ଛିଣ୍ଡାଇ ନିଜ ପ୍ରିୟା ଦର୍ଶନ |

କିନ୍ତୁ ସଂସାର-ସୂତା କରିବାକୁ ଦିଏ ନା ତାହା

ହୁଏ ସେ ଉତ୍ତେଜିତ

ଛିଣ୍ଡାଏ ମଧ୍ୟ ସୂତା

କିନ୍ତୁ ଖସିପଡ଼େ ପୁଣି ସେ ସଂସାରକୁ |

ଅନ୍ୟ କିଏ ତାକୁ ସାଉଁଟି ନିଏ

ପୁଣି ଥରେ ନବୀନ ରଙ୍ଗ, ଢଙ୍ଗରେ ସଜାଏ ତା’କୁ

ଆଉ ଛାଡ଼ିଦିଏ ପ୍ରିୟା ସନ୍ଧାନେ

ହେଲେ ବନ୍ଧା ସୂତା ହାତରେ ଧରି |

-               ୩୧-୦୮-୨୦୦୨ (ପୁରୁଣା କବିତାରୁ ଉଦ୍ଧୃତ)